11 Vrolijke Sint Nicolaas verhalen
voor het slapen gaan

Bevat de Sint Nicolaas verhalen:
Sint gaat vliegen
Op bezoek bij de burgemeester
Zieke Piet
De broek van Piet verwisseld
De kiespijn van Piet Hein
De schoorsteenavonturen van Pietje Precies
De Sint wint een prijsvraag
De verjaardag van Saaie Piet
Sints verjaardag (of de taart van Keukenpiet)
Naar huis.....

Fragment uit De schoorsteenavonturen van Pietje Precies:
Pietje Precies rende ondertussen snel naar de grootste schoorsteen, klauterde op de rand en pakte de zak met pakjes. Razendsnel als altijd vlogen de pakjes door de lucht.
"Ziezo, dat was weer gebeurd," dacht hij, "nu vlug naar huis om warme chocolade te drinken."
Hij zwaaide zijn lege zak over zijn schouder en wilde van de schoorsteen springen. "Hé, wat was dat nu? Ik zit aan de schoorsteen vast," zei Pietje Precies. Hij trok en hij trok, maar nee hoor, hij stond muurvast. Wat nou?
"Hoe kom ik er af," zei hij zachtjes, "ik kan zo toch niet blijven staan." Het huilen stond hem nader dan het lachen. Had hij nu toch maar de pakjes gewoon netjes in de schoorsteen gedaan, dan zat hij nu niet vast.
"Ik zal maar roepen," besloot Piet, "misschien zijn er nog andere Pieten in de buurt om pakjes rond te delen, dan kunnen ze me helpen los te komen."
"Pieten, Piiiiieeeettteenn," riep hij, niet te hard natuurlijk, want als hij kinderen wakker maakte kreeg hij ook nog op z'n kop van boze vaders en moeders. Alles bleef rustig, zeker geen Pieten in de buurt. Zou hij iets harder roepen?
"Pieten......, help, help."
"Ik zal nu maar te voorschijn komen," dacht Piet Hein, "anders staat hij hier morgen nog en zo warm is het buiten niet."
"Ik kom al," fluisterde Piet Hein, terwijl hij achter de schoorsteen vandaan kwam. "Is er wat? Je roept zo zielig en ik kwam toevallig langs."
"O, gelukkig dat jij er bent Piet Hein," snikte Pietje Precies, "ik kan niet meer van de schoorsteen af, wil jij even trekken?"
Piet Hein begon weer te trekken, maar nee hoor. Hij had natuurlijk veel te veel lijm gebruikt. "Ik ga Panterpiet halen," zei hij tegen Pietje Precies, "alleen kan ik het niet en Panterpiet is heel erg sterk. Je zult even moeten wachten.
En daar stond Pietje Precies tien minuten in de kou te wachten op de andere Pieten. "Geen warme kachel, geen warme chocolademelk," dacht hij.
Eindelijk kwamen ze eraan. Panterpiet vroeg maar niets aan de vastgelijmde Piet, hij had van Piet Hein onderweg al gehoord hoe alles was gekomen. Samen begonnen ze te trekken en te duwen.
Het hielp niet..... wat nu? "Nog een keer," zei Panterpiet, "we tellen tot drie. Eén.... twee.... drie.....!" Panterpiet schoot naar voren, want Piet Hein trok erg hard.
"M'n handen zitten vast in de lijm," schreeuwde Panterpiet, "wat zijn jullie toch voor sufferds, in plaats van dat Pietje Precies los is, zit ik nu ook vast. Wat doen we nu?"
"Ja, alléén kan ik jullie beiden niet los krijgen," zei Piet Hein, "ik haal wel een touw, jullie moeten maar zo blijven staan. Niets aan te doen. Ik zal hard hollen." En weg was hij.
"Als hij maar opschiet," mopperde Panterpiet tegen Pietje Precies, "ik hang hier maar met die vastgeplakte handen en ik word steenkoud."
"O, het is allemaal mijn schuld," snikte Pietje Precies nog harder.
"Stil nou maar," suste Panterpiet, "zo bedoel ik het niet, we komen heus wel los. We zijn er toch om elkaar te helpen?"
Daar kwam Piet Hein alweer aan, helemaal buiten adem, hij had z'n eigen record gebroken: 5 minuten op zó'n afstand.
"Ik doe een touw om jullie heen en ga jullie proberen los te trekken," zei hij hijgend.
Hij bond de twee Pieten vast, ging op een afstandje staan en trok met alle kracht, die hij had. Eén...... twee......., ja, daar gingen ze, alle drie! Ze rolden achter elkaar het dak af en bleven keurig naast elkaar aan de dakgoot hangen.
Inmiddels hoorden ze hier en daar geroep uit de slaapkamers:
"Is daar iemand? Zijn daar inbrekers?"
"Sssssttttt," fluisterde Piet Hein, "niet praten, stil blijven hangen...."