Zie, ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan,
Hij brengt ons Sint Niklaas, ik zie hem al staan.
Hoe huppelt zijn paardje het dek op en neer,
Hoe waaien de wimpels al heen en al weer.
Daar rijdt hij de stad door, op 't prachtigst gekleed:
Zijn knecht draagt de geldkist, o, ziet hoe hij zweet,
Het regent er bloemen, elk jubelt en juicht,
Terwijl zich Sint Niklaas op 't vriendelijkst buigt.
Wat heerlijke poppen, wat keurig banket,
Staat hier voor de glazen, zoo sierlijk en net.
Wie trad er naar binnen? O, gluur door de ruit!
De Bisschop koopt alles: Zijn knecht draagt het uit.
O, zie eens naar boven, maar schrik er niet van.
Wat ziet g'op dien schoorsteen? Een paard en een man!
Ja zeker, hij is het! Zijn knecht staat er bij;
Hij gluurt naar beneden, misschien wel naar mij!
Het leeft in den schoorsteen, hoor, hoor dat geraas,
Hoe rollen hier d'app'len, 't is vast Sint Niklaas!
Maar neen..... 't is zijn knechtje, dat zwart is van kleur:
Want ginds staat de Bisschop, voor d'opene deur.
Een tafel vol speelgoed, wie had dat verwacht?
Nog nooit heeft Sint Niklaas zóó ruim ons bedacht.
Een zak chocolaadjes, een mand vol banket!
Vier boeken met prentjes, zoo keurig en net!
"Wel, meester, hoe gaat het met Mina en Koo?"
""Ja, waarde Sint Niklaas, dat is maar, zóó, zóó!""
"Verdienen ze een prijsje, of zijn ze 't niet waard?"
""Ze zijn als al de and'ren, wat vroolijk van aard.""
Ei, ei, die Sint Niklaas is lang toch niet mak!
Daar stopt hij twee knaapjes pardoes in zijn zak,
't Is loon vast naar werken, en rijklijk verdiend;
Hij straft niet graag kind'ren, maar is hun een vriend.
Sint Niklaas vertrekt weer! - Per stoomboot?... o neen!
Hij gaat met den spoortrein naar Spanje nu heen.
Zijn knecht droeg de koffers zeer vlug in 't station,
Hij zou liever blijven, wanneer dit slechts kon.