Ineke's Kerstlied

Korte inhoud:
Ineke Kroos kan zo mooi zingen, dat de meester op school haar vraagt om op Kerstmis een solo te zingen met het meisjes zangclubje van de zondagsschool, dat uit heel arme kinderen bestaat. Ineke wil dat graag doen en samen met haar vriendinnetje Hannie verheugt ze zich hier erg op. Lenie, haar andere vriendin is jaloers en zegt dat Ineke toch minstens een nieuwe jurk moet hebben voor de uitvoering. Ineke besluit het aan moeder te vragen, die dit onzin vindt, omdat haar zondagse jurk nog netjes genoeg is. Dan besluit Ineke het aan oma te vragen, als die met Kerstmis bij hun thuis komt logeren.
Op een dag dat Ineke beloofd heeft om met oma boodschappen te gaan doen en ze 's middags met Hannie had afgesproken, laat ze hun in de steek om met Lenie in een arreslee te gaan rijden, die Lenie's oom van de baron geleend heeft. Het is zo koud tijdens die rit, dat Ineke kou vat en ziek wordt. Nu kan Ineke niet zingen op de uitvoering met Kerstmis. Dat is zo verschrikkelijk jammer, omdat oma als verrassing, toch voor een nieuwe jurk voor Ineke gezorgd heeft. Een blauw fluwelen met een kanten kraagje. Nu moet Doortje, een verlegen en arm meisje dat weinig vreugde in haar leven kent, het zingen overnemen. Ineke is hier eerst boos en verdrietig om. Maar als Lenie op bezoek komt en erg laatdunkend over hun kleine kerstboom doet en bovendien Ineke niet wil zien omdat zij bang is ook ziek te worden, ziet Ineke in dat zij aan Hannie toch een veel liever vriendin heeft.
Tweede Kerstdag mag Ineke weer op staan en samen met oma besluit ze om de mooie nieuwe jurk aan Doortje te geven, die immers niet zo'n mooie jurk heeft. Nu is alles weer goed in Ineke's hartje.

Fragment uit het boek:
Hannie beslist dat ze naar huis moeten. 't Wordt al zo donker. Kijk de lantaarns zijn al aan. Naar huis hoor! "Kom op een drafje....."
"Mijn voeten doen zo zeer," zeurt kleine Mieke. "O, au, ik kan haast niet lopen..."
"Toe Mieke probeer nu door te stappen, dan worden ze vanzelf warm."
"Ik kàn niet, au, au,...."
"Wil je op de slee?"
"Nee, nee," snikt Mieke. "Veel te koud...."
"Dan maar op m'n rug," moedert Hannie. "Help es een handje, Ineke...." Ineke helpt Mieke op Hannie's rug sjorren. "Ze is zo zwaar als lood," steunt Hannie.
"Ik wil haar straks ook wel eens een eindje dragen," biedt Ineke edelmoedig aan.
"Hoeft niet," hijgt Hannie. Mieke hangt zielig op Hannie's rug met bengelende benen. "Weet je wat?" verzint Hannie, "we gaan even Mieke's voeten warmen bij opoe op het Hofje, daar zijn we tòch dicht bij."
"Ja, ja, naar opoe," juicht Jopie, "dan krijgen we fijn een boterballetje...." Hij draaft meteen met het sleetje vooruit.
"Zal ik dan maar doorlopen?" aarzelt Ineke.
"Gunst, waarom? Je gaat méé hoor."
Ineke wil wel. Ze is nog nooit op een Hofje geweest. Wat grappig, dat daar alleen oude vrouwtjes wonen! Ze gaan een poort door. Ineke kijkt nieuwsgierig rond. Er is een binnenplaatsje met een pomp, die dik onder de sneeuw zit. Daar rondom heen staan allemaal eendere, popperig kleine huisjes met onder- en bovendeurtjes en donkergroene luikjes. Ineke denkt aan het huisje, dat op haar theemuts geborduurd is.
"Hier is het," zegt Hannie. "Hè, hè, ik ben doodop. Laat de slee buiten staan, Joop." Ze laat Mieke van haar rug zakken. De deur is niet op slot. Ze stappen zómaar binnen. Als ze bellen, moet opoe maar weer opendoen.
"Wie is daar?" roept opoe.
"Hannie en Jopie en Mieke."
"Dag kinders, dat is goed hoor, dat jullie eens naar opoe komt kijken..... geef jij eens gauw het trommeltje met de boterballetjes uit de kast, Hannie..... het staat op de tweede plank rechts..... je weet het wel..... jouw ogen zijn beter dan de mijne..."
"Hier is Ineke ook, opoe."
"Zo kind, van jou heb ik al veel gehoord.... ben jij Ineke, die zo mooi kan zingen?"
Ineke kleurt.