Anemoontjes
Deel IV: Winterpret

Wel wild, maar niet.....?
Hans Bom gaat ook naar huis.
"Ben je daar nu al?
Was het niet prettig op de baan?"
"Niks an," bromt Hans.
Zijn moeder kijkt hem eens aan.
"Wat scheelt er aan, Hans?"
Hans haalt zijn schouders op.
Moeder gaat naar hem toe.
Opeens begint Hans te huilen.
Moeder slaat haar arm om hem heen.
"Zeg het moeder maar, hoor.
Wat is er gebeurd?"
Onder het snikken door vertelt hij alles.
"Ken je dat jon-ge-tje, Hans?"
"Nee, maar ik hoorde zijn vader zeggen
tegen den chauffeur: Beu-ken-laan 5."
"Zullen we er samen even heen gaan?"
"Nee, hoor! Dat durf ik niet."
"Dan ga ik alleen. Tot straks hoor!"

Flink ge-han-deld.
Als moeder weg is, holt Hans haar na.
"Moeder, ik wacht in de straat."
Moeder blijft nogal lang weg.
Maar - daar is ze; een meneer laat haar uit.
"Kom maar binnen, vent," zegt hij.
"De dokter is al geweest.
Het voetje is niet erg gekneusd;"
Wimmie kan weer lachen:
"Zie jij geen kleine mensen als je schaatsen rijdt?"
Hans lacht ook. Hij haalt iets uit zijn zak.
Het is een pad-vin-ders-riem.
"D??r! Die mag jij!"
"Hoe kom je daar aan?" vraagt moeder.
"Ik had de eerste prijs voor hard rijden."