Max van Amstel (1912-1970) is het pseudoniem van Johan Blinxma. Onder zijn eigen naam is dit boek ook door uitgeverij L. J. Veen in 1948 uitgegeven, met als illustrator Rein van Looij.

Korte inhoud:
Tjoep, de leren voetbal van het merk "Het Bruine Monster", kreeg zijn naam van Willemsen de ballenmaker, omdat deze zeker wist dat dit een bijzondere voetbal zou worden. In de winkel werd hij gekocht voor de interlandwedstrijd Holland-België, door een lid van de keuzecommissie, meneer Wanders. Tjoep geniet en Holland wint! Na afloop van de wedstrijd geeft meneer Wanders de bal aan zijn zoon Frans. Hij is er erg blij mee en richt met zijn vrienden een voetbalclub op, Sparta genaamd. Tijdens een wedstrijd wordt Tjoep verwisseld met een andere bal en gaat dus met een andere jongen, Flip, mee naar huis. Nu wordt Tjoep een straatvoetbal. Er wordt zo hard tegen geschopt, dat de binnenbal lek raakt. Bij een schoenmaker wordt hij opgelapt met een nieuw stukje leer. De glans is er nu af en Tjoep is een oude bal geworden.
Op een dag wordt de bal naar het politiebureau gebracht door een oud heertje wiens ruit kapot geschoten is. Daar blijft hij liggen totdat de agenten, die er tussen de middag mee spelen, hem over de muur in de tuin van de buren schieten. Daar vindt het meisje Nannie hem, die hem aan haar tweelingneefjes geeft. Op het strand schieten ze Tjoep in zee, en Tjoep drijft weg de zee in. Door de matrozen van het stoomschip "Quo Vadis" wordt hij tenslotte uit het water gevist. Zij voetballen ermee aan dek en op Madagascar wordt er een wedstrijd tegen de inboorlingen gespeeld. Deze hebben een heel goede keeper en matrozen van de "Quo Vadis" verliezen met 10 - 0!!
Onderweg naar Bombay, wordt Tjoep overboord geschoten en spoelt aan aan de oostkust van Afrika. De negers op het strand brengen hem naar het dorpshoofd. Hij wordt nu op een paal gezet en beschilderd. Tjoep wordt de afgod "Wotsj". Als tijdens een gevecht tussen twee stammen de stam van Wotsj verliest, stoten de winnaars met kracht een speer in het lijf van Tjoep en spat hij met een luide knal uiteen! Na het vluchten van de stam blijft hij achter tussen de struiken.
Jaren later vindt een man van een expeditie Tjoep. Hij snijdt een stuk leer uit hem om zijn kapotte schoen te repareren. Deze man was de schrijver van het boek! Thuis heeft hij nog steeds de schoen waarop een stuk leer van Tjoep is genaaid!

Fragment uit het boek:
Toen.... kwam Tjoep het veld op. Hij werd gedragen door één der grensrechters. Zijn lichtbruine huid leek op goud in de stralen van de zon.
"Dit wordt mijn eerste avontuur!" dacht hij vrolijk, "wat een mensen komen er naar me kijken! En wat is het hier ruim! Wat een verschil bij de fabriek waar Willemsen werkte. Wat een verschil bij de sportzaak, wat een verschil bovenal bij de bekrompen, donkere doos waarin we met z'n tienen waren verzonden. Eindelijk bereik ik dan toch het doel, waarvoor ik ben gemaakt!"
Veel tijd om na te denken had Tjoep niet. De man die hem droeg gaf hem over aan den scheidsrechter. Die betastte Tjoep even, bekeek hem, knikte goedkeurend en legde hem in het midden van het veld neer op een witte punt.
"Het spel gaat beginnen!" dacht Tjoep.
Toen ging het fluitje van den scheidsrechter en kreeg hij zijn eerste trap.
Dumortier gaf hem over aan de linksbinnen die schopte hem terug naar van Heel, die in de middenlinie speelde en plotseling was de wedstrijd Holland-België in volle gang.
Door luide kreten en langgerekte" "hóóóóóóp's" werden de beide elftallen aangemoedigd door de supporters die op de tribunen zaten.
Tjoep voelde zich best. Hij wipte vrolijk van de ene voet op de andere, stuiterde op het veld, schoot hóóg de lucht in of danste op de hoofden van de spelers. Als één van de Nederlandse spelers er met hem vandoor ging, dan wilde hij wel harder, steeds harder gaan, maar telkens moest hij wachten tot de voet van den speler weer bij hem was om hem weer een zetje te geven.
Het ging hem allemaal veel te langzaam. Hij wilde graag vanzelf naar het doel rollen en vliegen. Maar dat ging nu eenmaal niet. Hij had te gehoorzamen aan de wil van de benen die hem voortjoegen.
Ja, Tjoep begreep het. Een voetbal is een voetbal. Zijn roeping is het voortgeschopt te worden, van het ene been op het andere te worden gewipt. En of zo'n been nu hoorde van een Belg of van een Hollander, dat hinderde tenslotte niet.
Als er maar met hem gevoetbald werd!
"Een voetbal", merkte Tjoep wijsgerig op, "een voetbal heeft geen nationaliteit. Hij is neutraal en internationaal!"
En met die gedachte gaf Tjoep zich helemaal aan het voetbalspel.

Korte inhoud:
Joop Ledding en zijn vriend Ko Balfoort, twee schoolvrienden van de Willem Beukelszschool, zijn wild enthousiast als Nanny van der Woude, een vriendin van Joops zuster, in Weenen Olympisch kampioene bij het zwemmen wordt. Joop gaat haar samen met zijn zuster afhalen op Schiphol.
Aangestoken door Nanny's succes krijgt Ko een pracht idee: Een Jeugd Olympiade, waar alle scholen van de stad aan mee zullen doen! Joop is meteen enthousiast en ze schrijven alle scholen een brief en iedereen doet mee! Bij Joop thuis wordt er een Olympisch comité opgericht van 12 jongens. Ze besluiten wedstrijden te houden in voetballen, hardlopen, fietsrijden, zwemmen en rolschaatsen. Na protest van de meisjes, mogen ook zij meedoen, doch zij mogen alleen korfballen!
Er komt een stuk in de krant, er worden prijzen door de middenstand aangeboden, de gemeente stelt het gemeentelijk sportpark ter beschikking, waaronder een zwembad, een sintelbaan en een voetbalveld. De wielerbaan besluiten de jongens zelf te maken. Het zal een zandbaan worden, doch te politie vindt dit te gevaarlijk en verhindert het. Gelukkig is er dan nog de directeur van de wielerbaan, die zijn baan voor de Olympiade aanbiedt.
Joop wordt ingeschreven bij de zwemwedstrijden en als Nanny dit hoort, biedt zij hem aan om zijn trainster te worden!
Hier is Joop erg zenuwachtig over, hij wil Nanny niet ten schande maken door te verliezen. Na een slechte start, gaat het gelukkig toch goed. Joop wint de wedstrijd en wordt in triomf door zijn vrienden rondgedragen. Later die week redt Joop twee kleine kinderen van de verdrinkingsdood en deze overwinning is voor hem nog groter als de overwinning in het zwembad!
Het Nederlands Olympisch Comité biedt de scholieren na afloop van de Olympiade, een grote feestavond aan en van de K.L.M. mogen alle kampioenen een vlucht maken naar Rotterdam, waar zij in een restaurant een broodmaaltijd krijgen. Op de terugvlucht realiseren Joop en Ko zich, dat dit nu echt het einde is van de eerste Nederlandse jeugd Olympiade.

Fragment uit het boek:
Maar het wás moeilijk!
Plotseling, het was in de helft van de vijfde baan, hoorde Joop een bekende stem aan de kant roepen:
"Vooruit Joop! Zet hem op! Ophalen!"
Nanny!!
"Nanny? Was die hier!?"
Het bloed golfde Joop naar zijn hoofd. Moest zij dan getuige zijn van zijn nederlaag?
Nederlaag? Maar waaróm dan? Hij kón toch snel zwemmen! Waarom bleef hij nu zo achter als een kruk? Wat had Ko tegen hem gezegd?
"Vertrouwen op je kracht. Je kunt winnen als je maar wilt"
Welnu, hij hád immers de kracht om te winnen? Waarom was hij zo moedeloos geweest? Omdat het een schande zou zijn wanneer hij zou verliezen. Een schande voor Nanny! Wel, dan mócht hij immmers niet verliezen!
De stem van de Olympische kampioene had Joop plotseling zijn zelfvertrouwen teruggegeven.
Even keek hij om zich heen. Hij had zijn tijd verbeuzeld. Hij was een paar meter achter zijn tegenstanders gebleven. Plotseling was hij bezield als met een wonderbaarlijke kracht. Hij beet grimmig op zijn tanden en schoot vooruit, met een paar krachtige slagen haalde hij een meter van zijn achterstand in.
Ko zag de plotselinge ommekeer bij zijn vriend en sprong wel een meter hoog van blijdschap terwijl hij losbarstte:
"Goed zo Joop, hup dan vooruit!"
"Ja, dacht Joop," inwendig lachend, "schreeuw maar, goed zo, nu zal je eens wat zien!"
Met heel zijn aandacht was hij nu bij het zwemmen. Al zijn spieren spanden zich. Alle wijze lessen van Nanny van der Woude vlogen door zijn gedachten. Hij had niets vergeten! Hij kón!!
Het aanmoedigen van de jongens van andere scholen wier kampioenen vóór waren, verstomde plotseling. Ze zagen ineens allemaal wát die achterblijver, van wien niemand begreep hoe hij de finale had kunnen halen, bezig was te doen!
Joop wilde nu niet meer verliezen en daarom verloor hij ook niet!
Vertrouwen op je kracht!"
Die woorden speelden hem door zijn hoofd en hij won!! Onder geweldig enthousiame tikte hij als eerste aan. Ko was het eerste bij de steiger om zijn vriend op het droge te helpen. Hij sloeg hem dadelijk zijn badmantel om. De vrienden lieten Joop niet dadelijk gaan. Eerst op de schouders. En onder het zingen van het Olympisch schoollied werd Joop naar zijn badhokje gedragen.
't Was een mooie dag voor Joop. Maar het mooiste ogenblik was wel, toen hij voor zijn badhokje stond en Nanny op hem toekwam, hem een stevige hand gaf en zei:
"Dat was mooi, Joop!"
Meer zei ze niet, maar Joop zag dat ze tranen in haar ogen had.....