De verdwenen schimmel van Sinterklaas

Door Tom Nije
Printed in Holland No. 563 A

Korte inhoud:
Jaapje is een arm jongetje dat in een afgelegen huisje woont, waar Sinterklaas nooit komt. Op een dag komt er een mooi wit paard aangelopen, dat Jaapje te eten en drinken geeft en dat hij bij de koe op stal zet.
Omdat Jaapjes vader pijn in z'n rug heeft, gaat Jaapje de volgende dag naar de stad om de melk te verkopen. Het gevonden paard neemt hij mee, om de mensen te vragen of zij soms weten wiens paard het is.
In de stad gekomen hoort hij dat het het paard van Sinterklaas is, dat tot groot verdriet van Sinterklaas en Pieterman, is weggelopen. Op een groot papier leest Jaapje dat degene die het paard terugvindt iets mag uitzoeken uit de zak van Sinterklaas.
Jaapje brengt het paard naar Sinterklaas terug die, op de trap van het stadhuis, verdrietig voor zich uit zit te staren. Wat is Sinterklaas blij! En Jaapje mag nu als beloning iets moois uit de zak zoeken.
Hij kiest geen speelgoed, doch een klein flesje waarop een etiket geplakt zit met de tekst: "Voor rugpijn." Hij vertelt de verbaasde Sinterklaas dat hij dat graag wil hebben voor zijn zieke vader. Sinterklaas vindt het goed en geeft Pieterman de opdracht om Jaapje stilletjes naar huis te volgen.
Jaapjes vader is dolgelukkig met het drankje, nu zal de pijn snel overgaan zodat hij morgen weer zal kunnen werken.
En diezelfde nacht springt de schimmel, met Sinterklaas op z'n rug, boven op het dak van Jaapjes huisje, zodat Sinterklaas speelgoed en lekkers door de schoorsteen kan werpen. Wat is Jaapje de volgende morgen blij met alles.

Fragment uit het boek:
Jaapje was een heel arm jongetje. Hij woonde in een klein huisje, eenzaam en verlaten, waar nooit iemand kwam, zelfs.... Sinterklaas niet! Jaapje zat verdrietig op een bankje voor zich uit te staren, toen hij in de verte een mooi, wit paard zag lopen.
"Hé," dacht hij, "van wie zou dat paard wel zijn?" Hij liep er vlug heen, en.... nee maar, wat een mooi paard was dat!
"Ik zal dat mooie paard maar in de stal zetten naast onze koe en dan zal ik het maar wat te eten en te drinken geven," dacht arme Jaapje.
In de stad, ver van Jaapje's huisje, was het feest. Sinterklaas zou komen! Maar wat was dat? Waarom keek de Sint zo verdrietig, en waarom keek Pieterman zo zwart? En waar was de mooie schimmel gebleven? Och, och, wat was dat nu naar! Pieterman plakte een groot papier op de muur, geschreven door Sint Nicolaas zelf, en daar stond met grote letters dit op te lezen:
De schimmel van Sinterklaas is weggelopen!
Wie hem terugvindt, mag uit de zak zoeken wat hij wil!
Dat lazen de mensen. Natuurlijk ging iedereen direct aan het zoeken. De bakker, de dikke politie-agent, ook de vrachtrijder, het kleine meisje, ja, iedereen want ze wilden allemaal wel iets moois uit de zak zoeken. Ze zochten en zochten overal. Maar dat kleine eenzame huisje, waar arme Jaapje woonde, nee, daar keken de mensen natuurlijk niet.
De bakker dacht bij zichzelf:"Weet je wat, ik ben slim, ik ga een mooie suikerschimmel bakken." En de vrachtrijder dacht óók, dat hij slim was, hij ging zijn oude paardje wit kalken. Het kleine meisje haalde haar hobbelpaard uit de speelgoedkast en zo probeerde ieder de goed Sint te foppen. Toen het 's middags al donker begon te worden, gingen alle mensen met hun eigengemaakte paarden naar Sinterklaas, in de hoop, dat de Sint ze nu wel iets heel moois uit de zak zou laten zoeken. Maar dat ze de brave man met al die na-maak schimmels erg verdriet zouden doen, daar dachten ze niet aan!
Inmiddels was Jaapje's vader thuisgekomen. Hij had erge pijn in z'n rug van het graven op het land. "Zal ik je rug goed warm maken, met een wollen doek?" vroeg moeder. "Nee, dat helpt toch allemaal niets. Alleen een drankje helpt, maar dat is veel te duur, daar zijn we veel te arm voor."
"Vader," vroeg Jaapje, "mag ik dan de melk van onze koe in de stad gaan verkopen, dan blijft u morgen maar eens lekker thuis." "Goed m'n jongen, doe dat maar. Neem dan ook dat mooie paard mee en vraag in de stad wie het verloren heeft."